معرفی معروف ترین جاهای دیدنی تبریز + عکس و آدرس

تبریز یکی از شهر های قدیمی ایران است و آثار تاریخی زیادی از دوران گذشته در این شهر باقی مانده است.  زیاد بودن جاهای دیدنی تبریز باعث شده است افرادی که به این شهر سفر می کنند نمی دانند با زمان کمی که دارند کدام مکان را در اولویت بازدید خود قرار دهند. به همین علت ما در این مقاله برخی از معروف ترین جاهای دیدنی این شهر تاریخی را معرفی کرده ایم.

پارک ائل گل تبریز

پارک ائل گلی تبریز در زمان شاهان صفوی این مکان را گسترش دادند و به زیبایی آن افزوده اند. در این مکان دریاچه ای وسیع، عمارت کلاه فرنگی و ... وجود دارد که در ادامه به توضیح آن ها پرداخته می شود. این پارک زیبا دارای درختان بلند و گل های بسیاری است که زیبایی بی نظیری به آن می بخشد.

این بوستان زیبا در زمان دوره آق قویونلو ها به عنوان شاه گلی نام گذاری شد، اما بعد از انقلاب سال 1357 این نام به ائل گلی به معنای دریاچه مردم تغییر کرد. پارک ایل گلی تبریز دارای عمارتی کلاه فرنگی است که در وسط دریاچه قرار گرفته است.

عمارت ائل گلی ساختمانی هشت ضلعی با گنبدی کوچک بر روی سقف است که ساخته دوره سلطنت سلطان یعقوب آق قویونلو می باشد و به کاخ ائل گلی نیز شهرت دارد. اما در طی سال های متمادی، این بنا فرسوده و بیشتر آن فرو ریخت. عمارت داخل پارک ایل گلی تبریز در سال 1346 توسط شهر داری تخریب شد و دقیقاً با همان سازه و معماری ولی مستحکم تر ساخته شد. عمارت قدیمی تنها 1 طبقه داشت که در این ساختمان جدید 2 طبقه طراحی گردیده است.

مسجد کبود تبریز

مسجد کبود تبریز از برجسته‌ترین نمونه‌های معماری اسلامی در استان آذربایجان شرقی است. این بنای تاریخی در تبریز، مورد توجه بسیاری از علاقه‌مندان هنر معماری در جهان قرار دارد. گرچه متاسفانه در طول سالیان اخیر بخش‌هایی زیادی از این مسجد از بین رفته است، هنوز به‌خوبی می‌توان هنر دست معماران ایرانی را در این مسجد مشاهده کرد.

ارگ علیشاه

ارگ تبریز (علی شاه) نام یک بنای تاریخی در تبریز است. این ارگ یکی از بلندترین دیوارهای تاریخی کشور و نماد شهر تبریز است و در مرکز شهر تبریز، در ضلع جنوبی تقاطع خیابان امام خمینی و فردوسی قرار دارد.

ارگ تبریز توسط خواجه تاج الدین علی شاه بنا شده است. این بنا بر اثر زمین لرزه و گذر زمان تا حدودی تخریب شده است. در محوطه ارگ، آثار تاریخی ارزشمندی همچون «مدرسه نجات» که به عنوان یکی از نخستین مدارس ایران به شمار می رفت و نیز «سالن تئاتر شیر و خورشید» قرار داشت که پس از شروع برنامه تخریب و تبدیل ارگ تبریز به مصلای بزرگ تبریز از سال ۱۳۶۰ و در زمان امامت جمعه آیت الله ملکوتی، بخش اعظمی از ارگ توسط جهاد سازندگی با بولدوزر و مواد منفجره ویران شده است.

موزه ی استاد شهریار

وقتی بحث از بزرگان و شاعران آذربایجان به میان می‌آید، استاد «شهریار» اولین نامی‌ست که به ذهن می‌آید. موزه‌ی استاد شهریار قبلاً محل زندگی «محمدحسین شهریار» بوده است که در محله‌ی «مقصودیه‌ی» تبریز قرار دارد.

این خانه پس از فوت استاد به موزه‌ای برای بزرگداشتش تبدیل شده و شیفتگان شعر و ادب را به سوی خود می‌خواند. در این موزه می‌توانید از آثار و لوازم شخصی استاد شهریار مانند کتاب‌ها، دست‌خط‌ها و یادبودهای مختلفش دیدن کنید، همین‌طور می‌توانید با خیال راحت بنشینید و در دفتر یادبود استاد هرچه دل تنگ‌تان می‌خواهد، بنویسید.

روستای زنوزق تبریز

زنوزق یکی از روستاهای استان آذربایجان شرقی است که در دهستان زنوزق بخش مرکزی شهرستان مرند واقع شده است. زنوزق از تاریخی‌ترین روستاهای پلکانی ایران است که بین کوه‌ها محصور شده و خانه‌هایی دارد که به جا مانده از دوره صفوی است و همچنین قبرستان این روستا با سنگ قبرهای قدیمی، خود شاهدی بر قدمت روستاست. این روستا یکی از روستاهای پلکانی استان آذربایجان شرقی است.

روستای زنوزق از شرق به کوه‌های سلطان سنجر، از غرب به روستای درق و از جنوب غرب به شهر زنوز محدود می‌شود و شمال آن را ناهمواری‌های اطراف روستا فرا گرفته است.

مردم روستای زنوزق به زبان آذری سخن می‌گویند. زنوز شهری است از توابع شهرستان مرند و در ۲۵ کیلومتری شمال شهر مرند، شهری که به گواه اسناد تاریخی یکی از زیباترین باغ شهرهای ایران است.

خیابان تربیت تبریز

خیابان تربیت قدمتی دیرینه دارد و یکی از کهن ترین خیابان های تبریز به شمار می رود. خیابان تبریز که امروز به خیابان امام خمینی معروف است در فاصله سال های ۱۳۰۰ تا ۱۳۰۵ به دستور عبدالله خان طهماسبی ساخته شد.

در سال ۱۳۰۶ برای گسترش خیابان امام خمینی، خیابان های فردوسی، منجم، خاقانی و منصور هم ساخته شدند. خیابان امام خمینی در واقع از اصلی ترین بخش های شهر می گذشت و معابر و مسیرهای مهم را به هم پیوند می داد. بعد از ساخت کامل این خیابان و خیابان های موازی اش، نوبت به ساخت خیابان تربیت رسید. به طوری که حد‌فاصل دروازه نوبر و دیک ‌باشی گسترش پیدا کرد و به اسم شهردار وقت به نام تربیت نامگذاری شد، خیابانی که دو مکان مهم شهر یعنی میدان ساعت را به بازار وصل می کرد. 

قبل از ساخت این خیابان، اینجا مسیر عبور جاده ابریشم بود و اهمیت زیادی داشت، در زمان های دور مردم محلات نوبر، مقصودیه و چرنداب برای رفت و آمد از این خیابان استفاده می کردند.

جنگل ارسباران تبریز

پوشش گیاهی و مناظر طبیعی جنگل ارسباران تبریز تا حدودی شبیه به جنگل های شمال است. ارسباران از نوع جنگل های هیرکانی است و با نام هایی مانند، آرازبار، قراچه داغ و قره داغ هم شهرت دارد.  یکی از بهترین ویژگی های جنگلهای ارسباران این است که به دلیل وجود عشایر، مردم و گردشگران می توانند با فرهنگ مردم کوچ نشین و روش زندگی آنها آشنا شوند. از مشهور ترین ییلاقات این جنگل ییلاق کلیبر، آقداش، بسطاملو است. 

مسجد جامع تبریز

 مسجد جامع تبریز که به مسجد جمعه و جامع کبیری نیز شهرت یافته است، از جمله کهن‌‌ترین عمارات تاریخی و جاهای دیدنی تبریز محسوب می‌شود که طبق نوشته‌های مورخان و پیشینیان، از بدو احداث، به‌عنوان مسجد جامع این شهر مورد استفاده قرار گرفته است.

مسجد جامع تبریز با شماره‌ ثبت ۱۷۱ در ۱۵ دی ماه سال ۱۳۱۰ هجری شمسی، به‌عنوان یکی از آثار ملی به ثبت رسیده است.

کوه های آلاداغ لار

کوه‌های رنگی آلاداغ لار تبریز یک پدیده ژئوتوریسمی ارزشمند به شمار می‌روند. این کوه‌ها در زیر بستر خود حوضچه‌هایی از رسوبات دارند که در طی فرآیند‌های زمین‌شناسی و هم‌زمان با بالاآمده سطح زمین، رسوبات آهن با ترکیبات خاک مخلوط و باعث تغییر رنگ آن شده است. 

عمر این کوه‌های رنگارنگ به 15 میلیون سال قبل برمی‌گردد و ازنظر تاریخی یکی از کهن‌ترین جاذبه‌های توریستی تبریز پیش چشم تو خودنمایی می‌کند. آن‌قدر کهن که ازنظر قدمت، می‌توان آن را بخشی از میراث زمین-گردشگری تبریز نامید.

مسجد استاد و شاگرد تبریز

مسجد استاد شاگرد (سلیمانیه، علائیه) مربوط به دوره‌های چوپانی، صفوی و قاجار است و در تبریز، تقاطع خیابان‌های فردوسی و محققی (امین) واقع شده است. این اثر در تاریخ ۲۸ مرداد ۱۳۴۸ با شماره ثبت ۸۸۰ به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.

مسجد استاد و شاگرد در سال ۷۴۲ هجری قمری به دستور شیخ حسن چوپانی ساخته شد و آن زمان به افتخار سلیمان ـ پادشاه خوانده‌اش از نوادگان چنگیزخان که از طرف شیخ حسن به مقام ایلخانی رسیده بود ـ مسجد سلیمانیه خوانده شد.

چون عبدالله صیرفی به همراه شاگردش مسئول کتابت کتیبه های این مسجد بودند، بعدها مردم تبریز به دلیل عدم علاقه به حکومت چوپانی، این مسجد را استاد و شاگرد خواندند.