حکایت جالب مثنوی معنوی؛ شیر بی‌سر و دم

حکایت شیر بی‌سر و دم

در شهر قزوین مردم عادت داشتند که با سوزن بر پُشت و بازو و دست خود نقش‌هایی را رسم کنند، یا نامی بنویسند، یا شکل انسان و حیوانی را بکشند.

کسانی که در این کار مهارت داشتند «دلاک» نامیده می‌شدند.

دلاک، مرکب را با سوزن در زیر پوست بدن وارد می‌کرد و تصویری می‌کشید که همیشه روی تن می‌ماند.

روزی یک پهلوان قزوینی پیش دلاک رفت و گفت بر شانه‌ام عکس یک شیر را رسم کن.

پهلوان روی زمین دراز کشید و دلاک سوزن را برداشت و شروع به کشیدن کرد.

اولین سوزن را که در شانه پهلوان فرو کرد. پهلوان از درد داد کشید و گفت: آی! مرا کشتی.

دلاک گفت: خودت خواستی، باید تحمل کنی!

پهلوان پرسید: چه تصویری می کشی؟

دلاک گفت: تو خودت خواستی که نقش شیر رسم کنم.

پهلوان گفت از کدام اندام شیر شروع کردی؟

دلاک گفت: از دُم شیر.

پهلوان گفت: نفسم از درد بند آمد دُم لازم نیست.

دلاک دوباره سوزن را فرو برد پهلوان فریاد زد، کدام اندام را می‌کشی؟

دلاک گفت: این گوش شیر است.

پهلوان گفت: شیر گوش لازم ندارد. 

باز دلاک سوزن در شانه پهلوان فرو کرد، پهلوان قزوینی فریاد زد و گفت: این کجای شیر است؟

دلاک گفت: شکم شیر است.

پهلوان گفت: این شیر سیر است. عکس شیر همیشه سیر است. شکم لازم ندارد.

دلاک عصبانی شد, و سوزن را بر زمین زد و گفت: در کجای جهان کسی شیر بی سر و دم و شکم دیده؟ خدا هرگز چنین شیری نیافریده است.

شیر بی دم و سر و اشکم که دید          این چنین شیری خدا خود نافرید

نتیجه گیری: در راه رسیدن به هدف باید صبر داشت و درد و رنج ها را از هر نوعی که باشند تحمل کرد تا نفس سرکش رام و مطیع بشود. هیچ نوشی بی نیش نیست.